Miguel Ángel Hoyo, rey con los Malabo

La segunda parte del reportaje de entrenadores por el mundo me lleva hasta Guinea Ecuatorial, donde Miguel Ángel Hoyo vive actualmente mientras dirige a los Malabo Kings. Una experiencia que le hace mucha ilusión y un reto que afrontó sin reservas.

Miguel Ángel Hoyo, dando instrucciones a sus jugadores

Fuente: Miguel Ángel Hoyo.

Miguel Ángel Hoyo afronta un novo reto en Guinea Ecuatorial cos Malabo Kings. O exdirector técnico do COB Ourense, que levaba dende 2005 sen adestrar a ningún equipo, volta as canchas pero lonxe de España. A tempada preséntase ilusionante para o ceutí, que vivirá unha experiencia totalmente distinta no continente africano.

Cómo rematou recalando en África?

Foi por casualidade. Estaba falando con clube de Suecia. Entrenei un xogador na miña etapa en Sarria que era n croata con pasaporte sueco, vivía tamén en Suecia e falando con él pedínlle información desde clube por se saía adiante, pero non puido ser. Ó final chamoume él e preguntoume se continuaba sen equipo, díxenlle que sí e él contoume que había un director deportivo que andaba a procura dun adestrador español e él falállare de mín. Púxonos en contacto e a partir de ahí representantes de Malabo Kings viñeron a España i entrevistáronse conmigo. As dúas partes estábamos interesadas: eu en coñecer o país y ellos querían verme adestrar. Estiven en Guinea dez días adestrando o equipo en setembro e ó final ellos estaban interesados, fixéronme unha oferta e aceptei.

Sorprendeu no seu entorno que tomara esta decisión?

Saben que me gusta adestrar e que disfruto facéndoo e ante as dificultades que existen agora mesmo en España en tódolos ámbitos, e no baloncesto coa reducción de equipos e demáis, estaba claro que había que buscarse a vida onde fose. Saíu esto e se eu estou adestrando son feliz entón non hai problema.

Cómo foi esa primeira toma de contacto?

Foi unha experiencia totalmente diferente, outro país, outra cultura, unha Liga con moi pouca tradición (este año vai ser a súa terceira edición) pero vin a xente moi ilusionada e con moitas ganas de ir crecendo, cos medios que alí teñen, pouco a pouco.

Cal é a situación alí a nivel de equipamentos?

Hai mou pouco equipamento a nivel de todo. O tempo que estiven alí cheguei a adestrar a vinte xogadores e tiña só tres balóns. Non eran as condicións as que estaba afeito eiquí. O pabillón é unha boa instalación o que acontece é que eu estou en Malabo, que é a capital de Guinea, pero en toda ela so hai iste pabellón e somos oito clubes. Tuvimos que repartir o pabillón a hora de competir e despois adestramos todos o aire libre porque non hai horas para todos. Non é un problema pero aquí (en España) se xogas nunha liga profesional non che entra nos esquemas.

Qué tal foi o primer contacto cos xogadores?

Moi ben, para eles é a primeira vez que teñen un adestrador profesional e todo o mundo moi receptivo, con moitas ganas. Antes de marchar definitivamente moitos deles escribíanme e-mails preguntándome cando volvía. Todos teñen moitas ganas de traballar e de facer cousas.

Cantos equipos ten a Liga?

Son dezaséis equipos, somos oito na isla e oito no continente. Xogamos por separado pero cruzámonos para os play off os catro primeiros de cada grupo para xogar cuartos, semifinal e final.

A figura do adestrador en España vive un momento precario, tras unha época na que quizáis o país vivíu por riba das súas posibilidades?

Cando o país estaban nun momento puxante posiblemente houbo un despilfarro e os clubes non foron capaces de axustarse e aforrar un pouco de cara a cando houbese problemas. Agora vemos que moitos desaparecen ou teñen que facer fronte a importantes débedas.

É hoxe por hoxe unha boa alternativa buscar fóra as oportunidades?

Sí. O baloncesto español é unha potencia mundial, a selección es os clubes demostrando diariamente e penso que os adestradores españoles estamos a moi bo nivel. Xa hai compañeiros fóra: está Ivan Denís en México, Roberto Hernández en Hungría, Paco García en Brasil… Moitos estamos saíndo porque precisamos traballar e gústanos adestrar. Se facémolo ben seguiremos abrindo portas para outros compañeiros para que poida saír o que queira.